Het cultiveren van gelijkmoedigheid, vitaliteit en stabiliteit van de wervelkolom door middel van ademhaling

In het afgelopen decennium is de belangstelling voor Tai Chi Chuan, Qigong, Yoga en andere disciplines die zich richten op ademhalingspatroonstoornissen toegenomen onder gezondheidswerkers en consumenten van revalidatietherapie. Oosterse beoefenaars gebruiken al lang systemische fysieke activiteit en mentale praktijken als preventieve en herstellende therapie. Er komt steeds meer wetenschappelijk bewijs dat deze innemende tradities de aandacht verdienen van revalidatieprofessionals. Consumenten zoeken steeds vaker naar revalidatieartsen die in staat zijn om ademwerk uit het Oosten te integreren met geavanceerde Westerse revalidatie.

Als we geen aandacht besteden aan hoe onze patiënt ademt, missen we misschien de boot. Het maakt niet uit waar in het revalidatieproces we werken, veel van onze patiënten kunnen baat hebben bij ademwerk. Als u of uw patiënt last heeft van rug-, nek- of schouderpijn die niet reageert op therapie, kan dit de “ontbrekende schakel” zijn. Ademhaling is een veelzijdig proces dat ontspanning, myofasciale functie en lumbofelviene stabilisatie kan bevorderen (of ontmoedigen).

Het Autonoom Zenuwstelsel & Ademhaling

De controle over de ademhaling wordt gedeeld door de autonome en somatische delen van het zenuwstelsel. Als zodanig biedt het een manier om de sympatische en parasympatische aandrijving bewust te manipuleren. Om parasympatische activiteit en de ontspanningsreactie op te wekken:

1) Verleng de uitademing.

2) Gebruik een diafragmatisch patroon.

3) Vertraag de ademhaling.

Om het sympathische zenuwstelsel te stimuleren, de alertheid te verhogen (en in de richting van een vecht- of vluchtreactie te gaan):

1) Verleng de inademing

2) Gebruik een Thoracaal of Claviculair patroon

3) Adem snel

Elk psychofysiologisch proces waar een succesvolle revalidatie van afhangt, wordt belemmerd door een chronische stressrespons:

1) Spierhypertrofie: afhankelijk van groeihormoon secretie die wordt uitgeschakeld door de stressrespons.

2) Motorische controle: gedachtenkronkels belemmeren de aanwezigheid van kritische kenmerken van de omgeving.

3) Wondgenezing: de bloedtoevoer naar de huid is verminderd, de bloedsuikerspiegel is verhoogd.

4) Pijnbeheersing: de stressrespons verhoogt de spierspanning, wat meestal leidt tot meer pijn.

5) Energiebesparing: de overmatige spieractiviteit verspilt energie.

6) Hart: verhoogde aritmie, stolling, bloeddruk en hartslag.

De ademhaling en de geest

De adem kan ook gebruikt worden als een centraal punt om een expansieve manier van denken te vergemakkelijken. Oosterse filosofieën zien de geest als een krachtig instrument dat maar al te vaak misbruikt wordt. In plaats van de geest ons (of onze patiënt) mee te laten slepen naar allerlei enge, meestal denkbeeldige plaatsen, kunnen we ons concentreren op de ademhaling om onszelf in het huidige moment te verankeren. De meeste van onze angsten hebben te maken met gedachten over het verleden of de toekomst. Door de gewaarwording van de ademhaling als focuspunt te gebruiken en gedachten los te laten als ze opkomen, wordt het feit dat mijn gedachten niet de werkelijkheid zijn duidelijk.

Myofasciale Functie

De adem heeft ook een sterk effect op de lichaamsmechanica en de myofasciale functie. Een belangrijk onderdeel van veel hoofd, nek en schouder pijnsyndromen is secundaire overbelasting van de inademingsspieren. Deze spieren, waaronder sternocleidomastoideus, scalenes, pectoralis major, pectoralis minor, serratus anterior, serratus posterior superior en upper iliocostalis, worden vaak op ongepaste wijze gebruikt voor een “ontspannen” ademhaling. Wanneer deze spieren bij elke ademhaling betrokken zijn, is de ademhaling verre van ontspannen. Op vergelijkbare wijze, omdat het middenrif niet veel beweegt in dit ademhalingspatroon, zullen Quadratus Lumborum en Psoas de neiging hebben om myofaciale disfunctie te ontwikkelen. Omdat deze manier van ademen talloze triggerpoints in het lichaam opwekt, is het zinvol om de myofacsciale disfunctie direct aan te pakken via manuele therapie. Het is ook zinvol om de oorzaak van de stoornis aan te pakken door het aanleren van de juiste ademhalingsmechanismen.

Mechanische functie

De stabiliteit van de lenden en het bekken lijkt afhankelijk te zijn van een optimale coördinatie tussen het diafragma, de bekkenbodem en de transversus abdominus. Als het diafragma bij het inademen niet op de ingewanden drukt, zijn de transversus abdominus en de bekkenbodemspieren voortdurend in een positie van actieve insufficiëntie. Met andere woorden, deze belangrijke buik- en bekkenspieren van stabiliteit worden in een te korte positie gehouden om hun werk efficiënt te doen. Als je transversus versterkende oefeningen aanleert zonder de basis van een juist ademhalingspatroon, zullen je resultaten waarschijnlijk minder positief zijn. Het diafragma moet niet alleen worden gezien als een spier van de ademhaling. Het is ook een stabilisatiespier. Op dezelfde manier moet je de bekkenbodemspieren niet in een hokje stoppen als alleen maar spieren van continentie. Deze spieren spelen ook een belangrijke rol bij het stabiliseren van het bekken, dat tenslotte de basis vormt van de wervelkolom.

Het komt vaak voor dat lage rugpijn en sacro-iliacale pijn samengaan met stressincontinentie en ook hier lopen ademhalingspatronen als een rode draad door deze twee aandoeningen. Normaal gesproken moet de bekkenbodem in coördinatie met het middenrif bewegen. Als het middenrif lucht in de longen zuigt, drukt het op de ingewanden, die op hun beurt op de bekkenbodem drukken om deze uit te rekken. Bij het uitademen gaan het middenrif en de bekkenbodem beide omhoog. Wanneer de thoracale ademhaling het dominante patroon is, beweegt de bekkenbodem niet. Dit gebrek aan beweging verandert de bekkenbodem in een “Johnny one note”. In plaats van voortdurend in beweging te zijn, blijft hij de hele dag in één positie. Dit heeft de neiging om myofasciale disfunctie te verergeren die triggerpoint activatie en lumbopelvische mechanische ontregeling veroorzaakt. Als we alleen maar de myofasciale en gewrichtsdisfunctie direct aanpakken door manuele therapie, doen we eigenlijk maar de helft van het werk. Om het werk af te maken moeten we de onderliggende oorzaken aanpakken, die vaak ademhalingsgewoonten omvatten.

Wat veroorzaakt niet-diaphragmatische ademhaling?

1) Chirurgie & Trauma

Als het middenrif naar beneden wordt getrokken om in te ademen, drukt het op de ingewanden, die op hun beurt weer naar beneden drukken in het bekken, naar achteren in de flanken en naar voren in de buikwand. Normaal gesproken geeft deze zachte druk een milde massage die de spijsvertering, de eliminatie en de myofasciale functie kan verbeteren. Na een operatie of trauma veroorzaakt de intra-abdominale druk pijn bij een diafragmatische inademing. Deze schadelijke feedback stimuleert een oppervlakkige ademhaling met minimale diafragmatische excursie. Net zoals een beenbreuk kan voortduren lang nadat de voet genezen is, kan dit oppervlakkige patroon eeuwigdurend worden.

2) Sinusproblemen kunnen ook van invloed zijn op het ademhalingspatroon, omdat de diafragmatische ademhaling wordt vergemakkelijkt door de weerstand die door de sinusgangen wordt geboden. Wanneer mondademhaling de enige optie is, zal waarschijnlijk een thoracaal patroon volgen.

3) ijdelheid kan ook leiden tot een patroon waarbij buikbewegingen bewust worden vermeden. Strakke kleding kan een optimale ademhaling verhinderen.

4) Een slechte buiktoon kan de diafragmatische ademhaling ontmoedigen door deze minder efficiënt te maken.

4) Chronische mentale stress en angst kunnen een thoracaal ademhalingspatroon in stand houden door de sympathische aandrijving te verhogen.

Conclusie

Diafragmatische ademhaling kan de resultaten verbeteren door het verlichten van stress, het verbeteren van de myofasciale functie en het vergemakkelijken van lumbopelviene stabilisatie. Chronische thoracale ademhaling met minimale diafragmatische excursie vertraagt of stopt fysiologische processen die ten grondslag liggen aan vooruitgang in revalidatie. Consumenten die in aanraking zijn gekomen met yoga, tai chi en andere disciplines die zich richten op ademhalingspatronen zijn geneigd om artsen te zoeken die “hun taal spreken”, dus naast het verbeteren van de resultaten, kan ademwerk ook uw resultaten verbeteren.